محب یاس زوتر از الساعه بیا

می خواندم الهم اعظم البلا... و منعت السماء نگاهم موند: آسمون هم با همه بزگی اش برایم تنگ شده بود. دل پرسید: مگه از اول  گشاده بود..؟؟؟ آسمون میگفت و نگاهم هنوز تو سیاهی آسمون مات و سرگردون مانده  بود دنبال یه جایی برای اتکا می گشت نبود.. هیچی نبود!!!

 موج ورش داشت. باران شد و ریخت روی دل چشمارو می گم. به دل جواب داد: نه قبلا گشاده نبود ولی تنگی اش این قدر نبود که نشه بهش دل خوش کرد بلاخره یه جوری تو رو بهش گره می زدیم  اما حالا...حالا.... دوباره اشک و آسمون و ستاره ها.

 و زبون این وسط هنوز به راه خودش می رفت و انت المستعان... و دل مبهوت چشم وزبون. ففرج عنا بحقهم فرجا عاجلا قریبا. ودل دیگه دیگه می لرزید گریه می کرد به جای چشم.... نه همراه چشم!! بارون بود که می ریخت زبون همچنان می خوند ولیدل دیگه پی اون نبود خودش می خوند فریاد میکرد ضجه می زد

            " یا مولانا یا صاحب الزمان الغوث. ادرکنی . الساعه. العجل.. العجل..العجل"

 دل به مقصدرسیده بود!! زبون هنوز ناله می کرد چشم اما.. از آسمون بریده بود و هنوز به جایی بند نشده بود زبون و دل فریاد می کردند الساعه.

 وچشم وامانده بود و حیرون هیچ جا نداشت که پی اون نگاهشو بگردونه آواره تر از همیشه بود فریاد می زد کجا پی تو بگردم؟ اگر می آیی زودتر از الساعه بیا زود تر از بهم رسیدن پلک هایم